Ik begon mijn bikinifitness voorbereiding met het voorliegen van mezelf. Ik zei tegen de wereld en mezelf dat ik deze wedstrijd deed, omdat ik dit als personal trainer en coach wilde meemaken, zodat ik andere meiden later als bikini atleet zou kunnen coachen. Immers, had ik het proces dan een keer doorlopen en wist ik dan wat er mentaal (en fysiek) voor nodig was. Echter ontkende ik de voornaamste reden om hier aan mee te doen. Namelijk: dat ik door de trainingen en het dieet eindelijk het lichaam zou krijgen waar ik gelukkig van zou worden. Eindelijk het lichaam zou krijgen, waarmee ik geluk 'verdiende' in mijn beleving. Maar niets was minder waar.
Gevoel van controle
Mijn ex-vriend maakte me wekelijks meer dan duidelijk, dat ik niet mooi was. En dat ik blij moest zijn dat hij bij mij wilde zijn, want ik was zo vervangbaar. Voor mij nog 20 anderen. Ik wist het toentertijd niet, maar ik had een relatie met een narcist. Ik was verliefd geworden, helemaal hoteldebotel, op een narcist. En zonder verder op deze relatie in te gaan, was deze periode van 2 jaar, de druppel die mijn onzekere en hoog sensitieve emmertje deed overlopen.
Toen het uiteindelijk uit ging probeerde ik al mijn woede, pijn en verdriet eruit te gooien in de gym. Dit was letterlijk het enige waar ik nog mijn bed voor uit kwam (lees: ik heb 1,5 jaar scriptie vertraging gehad hierdoor) Ik zou hem namelijk het tegendeel bewijzen. Ik zou het mooiste, strakste, lekkerste lichaam ooit krijgen en hem dat in zijn gezicht wrijven. En ja.. eigenlijk startte daar mijn obsessie voor fitness en voeding. Ik was er toen namelijk nog heilig van overtuigd dat je uiterlijk je waarde en geluk bepaalde. Pas later leerde ik, dat dit de grootste leugen is, die ik mezelf (mede door de maatschappij en mijn ex) ooit aangepraat heb.
Ik zette alles op alles. Ik voelde me fijn in sportschool. Dit was de enige plek in mijn leven, waar ik voor mijn gevoel controle had. Ik had controle over mijn lichaam en mijn progressie. Ik at heel strikt en alleen maar gezonde dingen en super foods. Ik ging zelfs geregeld twee keer per dag(!) naar de sportschool, want dat voelde 'goed'. En al snel veranderde mijn lichaam. Ik was blij en terwijl anderen mensen op een gegeven moment vond, dat ik moest stoppen met diëten omdat ik er al onwijs goed uitzag en meer afvallen ongezond zou worden, zag ik mezelf nog steeds als een mollig meisje en kon er echt nog wel wat meer vanaf.
Een beetje verslaafd aan de aandacht
Om het mezelf nog iets erger te maken. Deelde ik flink wat shape-spiegel-selfies op Instagram en werd ik op een gegeven moment een beetje verslaafd aan de aandacht, opmerkingen en 'waardering' via dit medium. Het gaf me zelfvertrouwen terwijl het tegelijkertijd mijn onzekerheid voedde. Want elke keer als ik minder reacties of likes kreeg, verplichtte ik mezelf nóg meer progressie te boeken, nóg beter mijn best te doen. Uiteraard ontkende ik al die tijd alle ongezonde gedachten die door mijn hoofd spookten en maakte ik mezelf en de buitenwereld wijs dat ik alles onder controle had. 'Nee mijn Instagram is puur ter inspiratie'. En ja, deels was dit waar, want ik deelde ook recepten en trainingsfilmpjes. Maar de aandacht speelde ook een grote rol.
Na mijn bikini fitness wedstrijd, raakte ik van mijn padje. Mijn lichaam was klaar met de roof die ik op hem had gepleegd. Hij begon zich tegen me te keren. Twee en een half jaar lang had ik alles op alles gezet om te komen waar ik was. Het duurde echter na de wedstrijd maar 3 maanden en ik zat weer vlakbij mijn beginpunt, mijn 'before'. Mijn geest trok dit niet. Ik begon alles een gek alle soorten diëten en trainingsprincipes uit de kast te trekken, om maar niet aan te komen en weer af te vallen. Maar mijn lichaam had zijn keus gemaakt. Het was tijd dat ik mentaal iets ging veranderen en dit was ik me bewust. Alleen was het niet zo makkelijk als ik had gehoopt.
Pas in april 2018 durfde ik eindelijk toe te geven
Ik heb hierna anderhalf jaar een beetje aangemodderd. Anderhalf jaar heb ik boeken gelezen, geprobeerd te mediteren, geprobeerd alles in mijn eentje op te lossen. Om me vervolgens op werk te storten zodat ik mijn eigen demonen niet hoefde te trotseren. Maar ik was me onwijs bewust van mijn vluchtgedrag. Pas afgelopen april durfde ik eindelijk toe te geven, dat ik het niet alleen kan. Dat mijn eetproblemen me in de weg zaten en dat ik mentaal en spiritueel, niet verder kan groeien door deze blokkade. Hoeveel boeken ik ook zou lezen.
Kevin was onwijs supportive toen ik hem vertelde waar ik mee strugglede. Het was me gelukt het een jaar lang voor hem (en nog langer voor mijn familie) te verbergen, maar ik trok het niet meer. Hij vond het een goed plan om een coach te zoeken en spoorde me aan mijn coaching sessies, gevoelens en gedachten (god wat vind ik dat soms moeilijk!) met hem te delen. En zo heb ik stapje voor stapje oude patronen weten te doorbreken. En gawddd wat ben ik door een hell gegaan. Wat kan je brein een HELL zijn! En dat stemmetje in mijn hoofd was een ware bitch, eerste klas. Maar ik ben nog nooit zo blij geweest, dat ik in een poel vol angsten en onzekerheden gedoken ben.
Voor geen miljoen terug naar de foto links
Ja, jaren heb ik een moord gedaan voor dunner en strakker.. maar als ik nu terug kijk zou ik voor geen miljoen terug gaan naar de foto links (header foto). Mijn mindset, leefstijl en lichaam waren zo onwijs ongezond, dat is absoluut niet iets om na te streven. En dat.. besefte ik me afgelopen jaar pas écht. Door mijn eigen weg en struggles, ben ik nu een onwijze voorstander van het promoten van een 'echt' en een gezond lijf, samen met een sterke mentale gezondheid en compassie en liefde voor jezelf. En ja, zoals je net las weet ik uit ervaring dat het niet makkelijk is om je mentale patronen, het overheersende stemmetje in je hoofd en je negatieve zelfbeeld te erkennen, laat staan veranderen. Maar het is wel onwijs belangrijk als je écht gelukkig wilt worden.
En nee, het lukt ook niet van de een op de andere dag. Ik heb nu nog steeds dagen, dat ik dat bitching stemmetje in mijn hoofd, tegen moet spreken. Dat ik tegen mezelf moet zeggen dat ik mág eten en dat ik mezelf halt moet toeroepen als ik me betrap op het tellen van calorieën. Maar het is een proces. En ik weet dat ik mentaal al bergen heb verzet en dat als ik zo door ga, ik mijn brein steeds minder vaak hoef tegen te spreken.
Dus ja, het is mogelijk. En ik hoop dat ik je met mijn verhaal, een beetje hoop kan geven en het geloof dat ook jij dit kan!